بدنبال فراخوان کمیته همبستگی کردستان (ترکیه) در آلمان، روز جمعه 14 می2010 اکسیون اعتراضی علیه رژیم جمهوری اسلامی و اعدام های اخیر در ایران صورت گرفت. در این حرکت جمعیتی حدود 150نفر در همبستگی با کردها ومردم ایران شرکت کرده و با برپایی سمبلیک چوبه های دار در مرکز شهر برلن (در جوار کلیسای شکسته) دست به اعتراض زدند.
روز یکشنبه 16 می جاری حدود 400 – 300 نفر از ایرانیان و غیرایرانیان معترض به سیستم سرکوب و اعدام در ایران درتظاهراتی در مسیر و جلوی سفارت جمهوری اسلامی ایران در برلن با در دست گرفتن پلاکارت، پخش موزیک و بلند کردن فریادهای اعتراض خود علیه زندان، شکنجه، اعدام، سرکوب و خفه کردن صداهای مخالف و آزادیخواهانه در ایران دست به تظاهرات زدند. این حرکت اعتراضی بدنبال فراخوان 6 تشکل و نهاد دمکراتیک شهر برلن (انجمن رنگ انتخاب دموکراتیک، ایرانیان سکولار طرفدار آزادی و دمکراسی، جمعیت پشتیبانی از جنبش دمکراسی خواهی مردم ایران، شبکه جوانان ایرانی، کانون پناهندگان سیاسی ایران و کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ایران) علیه اعدام و سرکوب و به دار آویختن پنج تن از مبارزان راه آزادی (شیرین الم هولی، فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی و مهدی اسلامیان) در سحرگاه ١٩اردیبهشت جاری بود.
پلیس های آلمانی اینبار مجهز و آماده تر از هر زمان دیگری با سگهای هار خود و دوربین هایشان به استقبال معترضان آمدند و برای جلوگیری از هرگونه حرکات احتمالی علیه رژیم، جلوی سفارت را از فاصله ی دور با نرده های آهنی محصور و مسدود کرده و امکان هیچگونه رفت و آمدی را بطرف آن ندادند. علاوه بر این ماشینهای پلیس نیز در طی تظاهرات مانع و حائلی بودند بین بخش وسیعی از تظاهرکنندگان و سفارت. علیرغم تمامی این محدودیتها و سعی در ایجاد فضای رعب و وحشت، معترضان با موزیک های اعتراضی و فریادهای بلند، شعارهای متفاوتی را به زبانهای فارسی و آلمانی علیه رژیم حاکم در ایران سر دادند که برخی از آنها عبارتند از : زندانی سیاسی آزاد باید گردد، جمهوری اسلامی نابود باید گردد؛ زندانی سیاسی آزاد باید گردد، ترور، شکنجه، اعدام ملغی باید گردد؛ آزادی، عدالت، اینست شعار ملت؛ شعار ملت ما، دین از سیاست جدا؛ شیرین کشتند، فرزاد کشتند – مرد و زن را یکجا کشتند؛ کردکشی، افغان کشی، بسه دیگه آدمکشی؛ مردم ما بیدارن، از آدمکشی بیزارن؛ حکومت زور نمیخوایم، دولت مزدور نمیخوایم؛ حقوق بشر در همه جا و در ایران؛ سفارتخانه ایران، مرکز تروریستی؛ مرگ بر جمهوری اسلامی و مرگ بر سیستم دیکتاتوری.
در این اکسیون علاوه بر خواندن قطعاتی از نوشته های زندان فرزاد کمانگر و رقص کردی توسط تعدادی از شرکت کنندگان، نماینده های حزب دمکرات کردستان – ایران، انجمن فرهنگی افغانستان - آلمان و کمیته همبستگی کردستان (ترکیه، برگزارکننده اکسیون روز جمعه) ضمن حمایت از تظاهرات، با خواندن پیام های خود به زبانهای فارسی و آلمانی، انزجار خود را نسبت به اعدام ها و سرکوب هموطنان و همنوعان کرد، افغانی و سایر خلقهای ایران و همچنین حمایت مستقیم یا غیرمستقیم برخی از نیروهای خارجی از حکومت جمهوری اسلامی اعلام کردند. این تظاهرات و اکسیون با حضور افراد و گرایشات متفاوت و حمل پلاکارتها و رنگهای گوناگون، نمادی از یک حرکت موفق و دمکراتیک بود.
در پایان لازم به یادآوریست که علاوه بر فراخوان 6 نهاد و تشکل نامبرده، به فاصله ی یکی دو روز بعد، 5 سازمان و حزب سیاسی (اتحاد جمهوریخوان ایران – برلین؛ سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران ـ برلین؛ حزب دمکرات کردستان ایران ـ برلین؛ حزب دمکراتیک مردم ایران – برلین و سازمان فدائیان خلق ایران ـ اکثریت ـ برلین) با اعلامیه ای جداگانه، فراخوان شرکت در تظاهرات روز یکشنبه را دادند، اما متاسفانه بدون هیچگونه ارتباطی با برگزارکنندگان این اکسیون و یا حتی کوچکترین ذکر نامی در حمایت و یا عدم حمایت از آنها. حاصل این عمل دو بدفهمی شد: اول اینکه بسیاری گمان کردند که این حرکتی است مشترک از طرف 11 نهاد و تشکل دمکراتیک و احزاب و سازمانهای سیاسی (که کمکی بجز مخدوش کردن واقعیت حاکم بر ما نمیکند) ودوم وبدتر ازآن اینکه گویا این احزاب و سازمانها مستقلا برگزارکننده ی تظاهرات روز یکشنبه هستند و نه اینکه در برنامه ای شرکت میکنند که زحمات آن بدوش دیگران است. این تجربه جای بسی تاسف دارد، چرا که پس از تمامی اندوخته های حداقل 31 سال گذشته، بجای تقویت مواضع و پرنسیپ های دموکراتیک که عمیقا نیازمند آنیم، فقط میتواند اعتمادهای ذره ذره جلب شده ای را که طی سه دهه ی اخیر شدیدا آسیب دیده اند، همچنان دچار بدبینی و ناامیدی کند. به امید تناورشدن برخوردها و پرنسیپ های سالم و دمکراتیک.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر